Winter

Vandaag is de winter begonnen. Niet dat er veel van te merken was. Het vriest niet, er is geen sneeuw. Maar toevallig las ik een boek dat mij meesleepte in barre winterse omstandigheden. En het ging ook nog over een wolf. Dus hoort het hier op mijn blog. 

Het is geschreven door de Britse schrijver Joseph Smith (1979). Het is zijn eerste en volgens mij ook enige roman. Jammer, want ik zou graag meer willen lezen van deze schrijver.

In een kaal, met sneeuw bedekt landschap is een wolf wanhopig op zoek naar voedsel. Al zijn pogingen om iets te eten te vinden mislukken. Als de wolf een vos ziet wil hij het dier doden, maar de sluwe vos redt zich door de wolf te beloven dat hij hem naar een nog veel aantrekkelijker prooi zal brengen. Een zwaan met een lamme vleugel, die zich verborgen houdt in een grot. De wolf en de vos beginnen aan een lange, barre tocht. Onderweg wordt de wolf op de proef gesteld door de sluwe vos en raakt hij zelfs gewond. Als ze eindelijk bij de grot zijn aangekomen, zijn de verhoudingen voorgoed veranderd. Van jager is de wolf zelf prooi geworden.

Het bijzondere van dit boek is dat de wolf zelf het verhaal vertelt. Door die ik-vorm beleef je mee waarom hij zijn (verkeerde) beslissingen neemt; hoe hij de natuur en de barre winter ervaart. Dit is zo indringend beschreven dat je de koude bijna zelf voelt.  En dat alles in een prachtige, poëtische taal.

Vreemd eigenlijk dat dit boek niet bekend is. Ook van de schrijver kan je behalve op de omslag van het boek, niets vinden.