Doggy dance op CRUFTS

Van 11 tot 14 maart is er in Birmingham (U.K.) weer dé hondenshow CRUFTS . Jaren lang deed de BBC verslag van dit spektakel. Vier avonden zat ik voor de TV te genieten van al die verschillende rassen, de verhalen van de eigenaren, de fokkers en honden- keurmeesters en natuurlijk van de honden. Die altijd verrassend zichzelf bleven ondanks de drukte van alle mensen en de camera's en hun mededingers naar de ultieme titel van Crufts: Best in show.

Maar het mooiste is de slotavond. De doggydance. Dat is KUNST. Het is niet alleen fascinerend om te zien, maar baas en hond moeten een geweldige band met elkaar hebben om dit te bereiken.

  
Toen ik dat voor de eerste keer zag, wist ik: Dat wil ik ook met mijn hond. Nu heeft Lonne niet het formaat om makkelijk en soepel te dansen, maar we zijn op dansles gegaan en hebben ons certificaat Doggydance voor Beginners gehaald! Het niveau zoals op bovenstaande video hebben we nooit bereikt, maar het was wel heel leuk om te doen.

Hier nog zo'n geweldig dans nummer

;  

Nog even over Crufts:  de BBC doet geen verslag meer. Er is veel (terechte) critiek over de uitwassen in de fokkerij die in stand worden gehouden door de keurmeesters op de show. Het gaat alleen over het uiterlijk van de hond en daardoor devalueren de rassen.
    

de hond van Josef Israëls

Als liefhebber van de schilderkunst van de Haagse School heb ik natuurlijk de tentoonstelling van Anton Mauve (1838-1888) in Teylers Museum bezocht. Erg onder de indruk was ik van het doek Kudde schapen in de sneeuw. (bezit Gemeentemuseum Den Haag) en de aquarel Ruiters in het Haagse Bos. afbeelding links (bezit Rijksmuseum)  Zo knap om met alleen tinten wit en grijs zo'n prachtig effect te krijgen en die sfeer! Zo Hollands.

In de zaal was een apart soort kamertje met portretten en daar stond ik oog in oog met een schilderij van een prachtige hond. Volgens de catalogus was het een portret van de hond van Jozef Israëls (1824-1911). Mauve raakte bevriend met deze eveneens Haagsche kunstenaar in de periode dat zij beiden in Amsterdam woonden en werkten.

Ik vind het een heel bijzonder schilderij omdat het zo volkomen afwijkt van het oevre van Mauve. Hij was de man van de landschappen, zeegezichten en schaapherders. En dan opeens een hondenportret. Ik stel me voor dat de vrienden bij elkaar op bezoek waren, Israël heeft zijn hond meegenomen en Mauve begint dat beest te schetsen en werkt het uit tot een schilderij. Gewoon als aardigheidje voor zijn vriend.

Zo te zien is het een Leonberger. En nog zeer jong. Ik kan me voorstellen dat Mauve plezier in de hond had, want een Leonberger is een heel leuke hond.

Ik wilde ook graag naar de andere tentoonstelling van Mauve in Laren, maar door sneeuw en gladde wegen was dat niet mogelijk.

HOND

Onder een esdoorn
Ligt een hond languit,
Zijn slappe tong sliert
Uit zijn bek, geeuwt,
Legt zijn lange snuit
Voorzichtig tussen
Voorpoten;
Kijkt op, alert;
Hapt, met zware
Kaken, naar een slome vlieg,
Knipoogt, rolt
Op zijn zij, zucht, sluit
Zijn ogen: slaapt
De hele middag in zijn ruime vel

Valerie Worth uit de bundel "All the Small Poems and Fourteen More" (1994).

Dit aandoenlijke gedichtje vond ik in het boekje "Hou van die hond", van Sharon Creech. Een verhaal over de jongen Jack die door zijn onderwijzeres wordt gestimuleerd om gedichten te schrijven. (uitgeverij Hoogland & Van Klaveren ISBN 90-76347-45-x, vertaling Michèle Bernard van "Love that dog", London Bloomsbury Children's, 2001) Het boek werd in 2007 bekroond met de Zilveren Griffel.

Ondanks dat het een kinderboek is heb ik het met veel plezier gelezen. Vooral het gedicht dat Jack schrijft als hij met zijn vader naar het asiel gaat om een hond uit te zoeken, dat is zo spontaan en met veel inleving geschreven. Je ziet het voor je:

"En binnen liepen we
door een lange betonnen gang
langs kooien
met allerlei soorten
honden
groot en klein
dik en dun
en sommigen
zaten verscholen in een hoekje
maar de meeste
blaf-blaf-blaften en
sprongen
tegen het hek op
toen we langsliepen
alsof ze wilden zeggen
Mij! Mij! Neem mij!
Ik ben de beste!!"

Jack en zijn vader kiezen een gele hond "die een beetje zielig keek/en zijn lange staart/kwis-kwis-kwispelde/alsof hij wilde zeggen/Mij! Mij! Neem mij!"

En in de auto
ledge hij zijn kop
tegen mijn borst
en krulde hij zijn poten
om mijn arm
alsof hij wilde zeggen
dank je dank je dank je.
En de andere honden
in de kooien
worden dood gemaakt
als niemand ze neemt.

Helaas loopt het met de hond van Jack niet goed af, tijdens een balspel wordt hij aangereden en sterft.

"En ik zag Sprint
achter de bal aan rennen
zwaai-zwaai-zwaaiend
met zijn staart
en ik riep hem
"Sprint! Sprint"
en hij draaide zijn
kop om
maar het was te laat
omdat de
auto, auto blauwe kracht
onder de modderspatten
Sprint aanreed
plof plof plof . . . . . ."

De dwergen van Velázques

Op dit schilderij van Diego Velázquez (1599-1660) staat een man afgebeeld naast een hond, of een hond naast een man. Om wie gaat het; de verhouding is een beetje zoek. Is de hond zo groot? Nee, de man is zo klein. De man is een dwerg, de hofdwerg van Don Antonio el Inglès. (olieverf op linnen 142x107 cm. Madrid, Museo Nacional dell Prado)

Het houden van dwergen en narren was heel gebruikelijk aan de 17e Eeuwse vorstenhuizen. Hadden de narren nog enig aanzien vanwege hun privilege om tijdens bepaalde festiviteiten de draak te steken met de aardse en kerkelijke macht, de dwergen werden beschouwd als bezienswaardigheden en bron van vermaak. Ze werden door heel Europa gekocht en verkocht en vaak als geschenk aangeboden. Zelfs in hoge kerkelijke kringen “hield” men dwergen. Alsof het een huisdier betrof. Om te pronken en hun rijkdom tentoon te spreiden tooiden de vorsten hun dwergen in costuums van dure stof en werden ze behangen met kostbare juwelen. Men liet ze zelfs portretteren.

Velázquez heeft meerdere portretten van dwergen geschilderd en altijd op een waardige manier. Ik citeer Norbert Schneider uit zijn boek” Portretschilderkunst”, (Taschen, cop. 2002 , ISBN 3-8228-1997-2)
“Dat Velázquez sympathiek stond tegenover de narren en dwergen van het Spaanse hof blijkt duidelijk uit de manier waarop hij (en hij alleen) deze mensen met sympathie en begrip schilderde. Er is wel op gewezen dat Velázquez door de hofetiquette in dezelfde categorie werd geplaatst als de dwergen en de narren, bijvoorbeeld bij de zitplaatsen tijdens een audiëntie of bij stierengevechten. Als ‘pintor de rey’ (schilder van de koning) had hij een plaats op de vierde rij, tussen barbiers en lakeien.” Einde citaat.

Zo treffend als de dwerg is geportretteerd, zo krakkemikkig staat die hond er bij. Het is net alsof hij maar twee poten heeft, die bovendien als een paar stokken onder het lijf staan. Ik snap wel dat de achterpoten niet zichtbaar zijn omdat de dwerg er voor staat, maar toch is het net alsof het hier een halve hond betreft. Hoe langer ik naar de afbeelding kijk, hoe vreemder de hond op mij overkomt. Maar wie ben ik om Velázquez te bekritiseren??

Volgens de beschrijving van het Prado is de hond een mastiff . Maar daar lijkt hij helemaal niet op. Vroeger bestond de naam Alpenmastiff, maar dat is een Sint Bernard. Ook daar lijkt deze hond niet op. Het hoeft niet persé een Spaanse hond te zijn. Als de Europese vorsten dwergen aan elkaar cadeau gaven, konden ze ook honden uitwisselen. Ik denk aan een Sennenhond, de grote Zwitserse Sennenhond. De kop en de tekening op het voorhoofd kloppen evenals het postuur. Maar alle Sennenhonden zijn driekleurig; de hond van Velázquez is zwart/wit.

Ik vind het een prachtig schilderij. En doordat hond en man bijna even groot zijn voel je een soort verwantschap tussen die twee. De man is niet de heerser over de hond, hij zoekt bijna steun.

Als je ooit het Museo Nacional del Prado gaat bezoeken: het schilderij hangt in zaal 14.

Elegant

Zo elegant een glas bier drinken is iets anders dan even een pilsje pakken. De dame op dit reclamebord drinkt een glas Upper 19 van de Belgische bierbrouwer Van Roy uit Wieze. De brouwerij bestond van 1866 tot 1997.
De tekening is gemaakt door Emil Dupuis een Fransman die vooral bekend werd door zijn tekeningen van soldaten.
Buiten dat Dupuis vooral veel ansichtkaart-tekeningen maakte weet ik weinig van hem. Geen geboorte datum of –plaats. Althans ik kan niets over de man vinden. Maar deze reclame bewijst dat hij heel grafisch werkte. En doet een beetje denken aan zijn veel bekendere tijdgenoot Steinlen.
Deze bierreclame is vervaardigd van een soort alluminium en meet 34 x 26 cm. Links onder staat in kleine letter “zegel op keerzijde”. Op de achterkant is een soort postzegel geplakt waarop 3F. met de datum Mars 1982. Het lijkt op een accijnszegel, zoals op tabak, maar ik heb geen idee waarom zo’n zegel op reclame staat. Misschien weet iemand dat?? De datum 1982 wijst er op de firma Van Roy nog tot in lengte van jaren hun oorspronkelijke reclame uitgaf.
Deze plaat krijgt een plaatsje in mijn blog omdat ik het hondje zo aandoenlijk vind. Hij kijkt verwachtingsvol op naar zijn vrouwtje. Zoals een hond bedelt om een lekker hapje, hoopt hij op een slokje. En zijn baasje lijkt te zeggen: Jij krijgt niets, dit keer drink ik het bier lekker zelf op.

Hondenportret

Interieur met naaiende vrouw; geschilderd op paneel omstreeks 1800-1810 door Wybrand Hendriks (Amsterdam 1744-1841 Haarlem) Gesigneerd rechts onder, maar als je goed kijkt staat de naam Wybrand Hendriks ook op de rand van de tafel. Het paneeltje meet 34.4 x 29.3 cm.
Hendriks schilderde veel landschappen maar ook portretten. Geen idee wie de vrouw was, maar ze ziet er op het schilderij levensecht uit. Dat kan ik niet zeggen van het hondje. Het beestje leefde in de 19e eeuw, maar zoveel zal er aan dit ras niet veranderd zijn. Aan zijn “kaspel” te zien denk ik dat het poedeltje is, maar de snuit doet meer aan een aapje denken. Hij of zij moet overigens nodig naar de trimmer. Als je kijkt op http://www.poedelclub.nl/ bij De Poedel en klikt op "modellen" zou ik zeggen dat hij een trimbeurtje Clip Continental moet krijgen.

Ik vind dit een heel lief tafereeltje. Het hondje is niet specifiek geportretteerd, maar heeft wel een functie op dit schilderijtje. Door zijn aanwezigheid, al spelende met een bolletje wol, wordt de sfeer heel huiselijk.

Het schilderij is inbezit van het Rijksmuseum