Karel Dujardin

Van de 17e eeuwse schilder Karel Dujardin, (geboren in Amsterdam 1622, overleden in Venetië 1678) zijn vooral zijn pastorale landschappen bekend, waarop veel vee staat afgebeeld. Ook zijn historiestukken en portretten waren in die tijd gewild. 

Maar hij etste ook. En dan vooral dieren als geiten, schapen, varkens en paarden. Slechts twee prenten maakte hij van honden. Zoals hierboven: slapende jachthonden (Dutuit 5)

Een beetje rommelig tafereel, met rechts de attributen voor de jacht en dan links de honden. Je moet goed kijken, zijn het er nu twee of drie?

Het tweede prentje is van een slapende hond en kat. (Dutuit 41)

(Eugène Dutuit publiceerde een catalogus van grafische kunstenaars en gaf elke prent een nummer)

Sirius, de hond van Orion

De dagen tussen 20 juli tot 20 augustus worden de hondsdagen genoemd. In deze periode komt de heldere ster Sirius van het sterrenbeeld de Grote Hond gelijk met de zon op. Zodoende is Sirius (alpha Canis Majoris) de hond van de jager Orion, niet te zien. In de Griekse mythologie doodt Artemis (na misleid te zijn door haar broer Apollo) per ongeluk haar geliefde Orion. Hierdoor was zij zo bedroefd dat ze Orion als een sterrenbeeld aan de hemel zette, met zijn trouwe hond Sirius naast hem, zodat ze hem kon blijven zien.

  De periode van de hondsdagen is het hoogtepunt van de zomer, de hoogzomer. In Nederland is Sirius op zijn vroegst op 25 augustus weer zichtbaar. 

In verscheidene landen had men vroeger de gewoonte om honden tijdens de hondsdagen te muilkorven uit vrees voor hondsdolheid. Zo werd in de provincie Gelderland in 1826 besloten dat honden tijdens de hondsdagen niet los mochten lopen, maar moesten worden vastgelegd. De hondsdagen hebben verder niets te maken met honden, al kan het tijdens een onweer hondenweer zijn. Het woord hondenweer is afgeleid van het oud-Nederlandse woord ondeweer, dat zeer slecht weer betekent. In Duitsland bestaat het woord 'Unwetter', dat noodweer betekent. In het Fries bestaat het woord 'ûngetiid', dat is de zomerperiode tijdens de hooioogst. Tijdens de hondsdagen bederven eten en drinken sneller dan in de rest van het jaar. Vroeger had men, omdat er nog geen koelkasten of diepvriezers waren, meer moeite om etenswaar goed te houden. Daarom is er in het Twents ook nog een gezegde: Wat men tijdens de hondsdagen spaart voor de mond, is voor de kat of hond. Ook een gezegde is: Komen de hondsdagen met veel regen, dan gaan we slechte tijden tegen. Komen de hondsdagen helder en klaar, verwacht dan maar een gunstig jaar". 

Portret van Fientje

Dit is Fientje. De aquarel is gemaakt door Enid van Laar, die eerder ook mijn Landseer afbeeldde. Fientje is hier tien maanden  oud.

bij de dierenarts

Het is geen kunst, maar ik vind dit een heel leuk plaatje ! Stond in het clubblad Papilène Nieuws.

Winter

Vandaag is de winter begonnen. Niet dat er veel van te merken was. Het vriest niet, er is geen sneeuw. Maar toevallig las ik een boek dat mij meesleepte in barre winterse omstandigheden. En het ging ook nog over een wolf. Dus hoort het hier op mijn blog. 

Het is geschreven door de Britse schrijver Joseph Smith (1979). Het is zijn eerste en volgens mij ook enige roman. Jammer, want ik zou graag meer willen lezen van deze schrijver.

In een kaal, met sneeuw bedekt landschap is een wolf wanhopig op zoek naar voedsel. Al zijn pogingen om iets te eten te vinden mislukken. Als de wolf een vos ziet wil hij het dier doden, maar de sluwe vos redt zich door de wolf te beloven dat hij hem naar een nog veel aantrekkelijker prooi zal brengen. Een zwaan met een lamme vleugel, die zich verborgen houdt in een grot. De wolf en de vos beginnen aan een lange, barre tocht. Onderweg wordt de wolf op de proef gesteld door de sluwe vos en raakt hij zelfs gewond. Als ze eindelijk bij de grot zijn aangekomen, zijn de verhoudingen voorgoed veranderd. Van jager is de wolf zelf prooi geworden.

Het bijzondere van dit boek is dat de wolf zelf het verhaal vertelt. Door die ik-vorm beleef je mee waarom hij zijn (verkeerde) beslissingen neemt; hoe hij de natuur en de barre winter ervaart. Dit is zo indringend beschreven dat je de koude bijna zelf voelt.  En dat alles in een prachtige, poëtische taal.

Vreemd eigenlijk dat dit boek niet bekend is. Ook van de schrijver kan je behalve op de omslag van het boek, niets vinden.

Nostalgia

Gister luisterde ik op Radio Nostalgia naar de top 200 van de jaren '70. En daar hoorde ik het liedje van Rudi Carrell "Samen een straatje om".

 

Het ontroerde mij. Niet alleen vanwege de herinnering aan de Rudi Carrell-tv shows, waar wij met de hele familie naar keken,  maar ook omdat voor iedere hondenbaas de tekst van dat liedje zo herkenbaar is. Daarna dacht ik direct aan dat beetje tuttige liedje van Patty Page; "How much is that doggy in the window?"
Toen ben ik op zoek gegaan naar meer liedjes over honden. Ik vond ene Nellie Mc.Kay met 'The Dog Song'. En Tineke Schouten heeft een Hondenlied. Rene Froger zingt over zijn grote liefde.
Daniël Lohues, een zanger die ik niet ken(de) heeft ook een aandoenlijke relatie.  Ook heb ik een liedje gevonden waarin de 'Cow Dog' wordt bezongen. En dan de  Baha Men met "who let the dogs out?" wat niet over een gezellig wandelingetje gaat.
Dit is wat ik tot nu toe heb gevonden. Ik blijf zoeken. En tips zijn van harte welkom.
De leukste herinnering heb ik aan het liedje 'Mijn hond en ik'. Gezongen door Kinderkoor Beestenboel. Want dat is de song waarop Lonne en ik ons doggy dance dilpoma hebben gehaald!

 

Nu ben ik wel heel ver verwijderd van de Kunst met een grote K. Maar ja, kunst met een kleine k is toch ook leuk.